zaterdag 30 januari 2010

Eva M. Kellerman. Heks.




Iemand wees me op deze gekke dame, die in Elsevier als volgt reageerde op een van die malle stukje van Afshin Ellian:

eva.m.kellerman

Er wonen in Europa meer dan 12 miljoen Moslims. Belgie en Nederland hebben samen 2 miljoen. Deze mensen leven bij het zwaard van Allah. Wat zij in hun thuisland niet voor elkaar kregen doordat er maar een heerser of politieke partij is proberen zij in de landen waar democratie is te misbruiken.'


'Thuisland'? Is het hier Zuid-Afrika? Wat is het 'thuisland' van Afshin Ellian eigenlijk? Niet Nederland, want hier deugt volgens hem niks. Iran misschien? In elk geval bezit hij hetzelfde fanatisme en dezelfde onverdraagzaamheid als de Iraanse ayatollah's. En hij neemt dwazen als deze Kellerman op sleeptouw. Wie is deze Eva uit Deurne?

http://www.elsevier.nl/web/10133713/Opinie/Afshin-Ellian/Wilders-is-een-heerser-volgens-de-moslims.htm?forum=133643&pagenr=4&showall=true

Stel deze Eva M. Kellerman had dit geschreven: '
Er wonen in Europa meer dan 12 miljoen Joden. Belgie en Nederland hebben samen 2 miljoen. Deze mensen leven bij het zwaard van Jaweh. Wat zij in hun thuisland niet voor elkaar kregen doordat er maar een heerser of politieke partij is proberen zij in de landen waar democratie is te misbruiken.'

Dan hadden Eva en wij fatsoenlijke burgers wel even opgekeken. Het criminaliseren van een hele bevolkingsgroep is een fascistische methode om mensen vogelvrij te verklaren. En laten we eerlijk zijn, het dehumaniseren van mensen is maar al te vaak de eerste stap op weg naar hun vernietiging, zo weten we uit de geschiedenis. Het lijkt erop dat Eva M. de geesten rijp maakt voor een bloedbad. Wat mankeert deze dame? 'Er is in de moderne tijd geen enkele rechtvaardiging meer die de wreedheid van een oorlog kan rechtvaardigen,' zo verklaarde de joods-Amerikaanse historicus Howard Zinn, die als bommenrichter Duitsland bombardeerde tijdens de Tweede Wereldoorlog. 'The means of war have reached the point where they overwhelm any possible decent ends... Rather than becoming more controlled, war became more uncontrolled and more deadly, using more horrible means and killing more noncombatants than ever before in the history of mankind.'

Trouw Misschien Wel 47


Omdat mijn Trouw-collega's weigeren mij antwoord te geven op de vraag waar ze het artikel van Uri Avnery vandaan hadden, wijs ik u op de volgende informatie die aantonen hoe Trouw propaganda bedrijft:

In Trouw van 22 jan. staat een merkwaardig artikel, d.w.z.: de combinatie van artikel en ondertitel is vreemd. Uri Avnery, bekend Israëlisch vredesactivist van Gush Shalom, verzet zich in dat artikel tegen een economische boycot van Israël, maar niet tegen een boycot van producten uit de nederzettingen van de joodse kolonisten; die ondersteunt hij juist. En precies tot zo'n selectieve boycot van de nederzettingseconomie wordt opgeroepen in het kairos-document.
Waarom plaatst de Trouw-redactie dan boven het artikel deze titel en ondertitel:
Boycot van Israël is een slag in de lucht. Het Kairos-manifest van de Palestijnse christenen wil een boycot. Maar Israël is heel anders dan Zuid Afrika?

Vermoedelijk is het Trouw-artikel samengesteld uit een eerdere column van Avnery (die veel eerder verscheen dan het kairos-document) n.a.v. uitspraken van bisschop Desmond Tutu.

N.a.v. het artikel in Trouw schrijft Avnery het volgende:
I have not written any article except my regular weekly column. The Dutch paper probably took my article, as I allow anyone to do. I trust that people reprinting my articles do not change the content by headlines. My position on this matter is quite clear: I am for a boycott of the products of the settlements, against an indiscriminate boycott of Israel.


Naar aanleiding van onderstaande kwestie kreeg de redactie van Trouw verschillende kritische brieven en artikelen. Maar tot op heden weet de redactie niet de moed op te brengen toe te geven dat zij een misleidende fout heeft gemaakt. Alleen een korte ingezonden brief (27 januari) van Jaap Hamburger (EAJG) kon worden toegelaten.

PS:
In een heel klein stukje in een heel klein hoekje heeft Trouw nu (28 januari)
een correctie geplaatst, maar opnieuw zonder duidelijk te maken dat, terwijl Avnery zich keert tegen een totale boycot, de Palestijnse christenen in het kairos-document zich uitspreken voor een boycot van alleen de bezettingseconomie, een boycot zoals die ook door Avnery wordt ondersteund. Beide standpunten staan niet haaks op elkaar, maar vertonen juist veel overeenkomst. Trouw blijft de lezer dus misleiden, ook ten koste van Trouws eigen reputatie.

Lees verder: http://www.henriveldhuis.nl/LocalFiles/Israel_Palestijnen/Kairos_document/Kairos_document.html

De Israelische Terreur 1137

Hagai El-Ad

Hagai El-Ad

Posted: January 28, 2010 05:52 PM

Former Knesset Speaker Avraham (Avrum) Burg Joins the Sheikh Jarrah Protests

In recent weeks, the ongoing weekly protests in the East Jerusalem neighborhood of Sheikh Jarrah have succeeded in making headlines both in Israel and abroad. Sheikh Jarrah is one of the most contentious neighborhoods in East Jerusalem, where Israeli settlers are gradually moving into the homes of Palestinian families, with the full backing of Israeli court decisions. In East Jerusalem, Jews can return to pre-1948 Jewish properties - but Arabs cannot return to pre-1948 Palestinian properties. This asymmetry creates not only great human suffering to the Palestinian families losing their homes, but also expresses unfathomable irresponsibility in the handling of a sensitive issue at the core of the Israeli-Palestinian conflict. Unilaterally creating facts on the ground while violating the human rights of Palestinian families is cruel, shortsighted, and reckless.

2010-01-28-LisaGoldmanSJ.jpg
In recent months, dissenting Israelis have been staging growing, weekly protests at Sheikh Jarrah; these protests have resulted to date in more than 90 arrests of demonstrators by the Jerusalem police, who seems, for reasons known only to the police, to be making an orchestrated effort targeting this ongoing protest. Perhaps the most revealing quote suggesting an explanation for the police's actions is the following remark, made by a police prosecutor to human rights attorneys representing some of those arrested: "Jerusalem is not Bil'in and the Jerusalem police will not allow for Jerusalem to become Bil'in".


If the police are steadfast to "not allow" for Jerusalem to "become" Bil'in by preventing a peaceful weekly protest from taking place, then they have encountered a group of activists well aware of their free speech rights. The frequency of protest vigils is not a matter for police consideration. The measure of expressing dissent, outrage at what is happening in Sheikh Jarrah, and solidarity with the Palestinian families is prohibited by police. The case is clear: Israeli law states that protest vigils simply do not require a police permit.

2010-01-28-100118HaaretzENGpg1SJfrees17.jpgFollowing several weeks of arrests, a magistrate judge in Jerusalem finally ruled after a midnight hearing on Jan. 16 that the police had no legal basis to declare the protest illegal, nor did they have one for arresting any of the demonstrators. Because one of the 17 arrestedarrested and falsely detained for close to 36 hours happened to be the director of the Association for Civil Rights in Israel (ACRI) - that's me - the arrests received broader media attention.

The following week, on Jan. 22, the protest in Sheikh Jarrah was the largest to date, with several notables attending for the first time, including former minister of education Yossi Sarid, former Knesset Speaker Avraham (Avrum) Burg, Prof. Moshe Halbertal, and others. Below you will find a translation of the articulate interview on IDF radio with Burg, following his participation in the Sheikh Jarrah demonstration. (By the way, if you're looking for an opportunity to hear Burg and other great speakers on a variety of contemporary democracy issues in Israel, consider this forthcoming Jan. 31 New Israel Fund Town Hall meeting and webcast.

Alas, one magistrate judge's decision was not sufficient. The police again declared the protest illegal. ACRI's chief legal counsel Dan Yakir, Yesh Din legal counsel Michael Sfard, and other human rights attorneys were back in court. This morning (Jan. 28), a judge once again stated in the clearest of terms that the Sheikh Jarrah protests are legal, that freedom of assembly is a basic right which the police must protect, and that indeed no permit is required for the weekly vigils.

Following two consecutive court decisions in as many weeks in which the police's position was fully rejected, the police are now "studying" the situation.

The next protest in Sheikh Jarrah is scheduled to take place tomorrow, Friday Jan. 29 at 3pm Jerusalem time.

Transcript of IDF Radio interview with former Knesset Speaker Avraham (Avrum) Burg:

Anchor Razi Barkai: How long has it been since you last took part in a demonstration?
Burg: Many, very many years.
Barkai: The last famous demonstration you attended was the one in which you marched alongside Emil Grunzweig, who was killed then by a hand grenade.
Burg: That is possible. I do not remember, but it must have been decades since I last attended a demonstration.
Barkai: What made you show up last weekend?
Burg: I came because I felt something was evolving here in Jerusalem that is of much greater significance than a single building and a few tenants. This is a huge symbol of Jerusalem as a powder keg that is about to explode right in everyone's faces here. A man cannot stay at home when this is happening.
Barkai: There are two formalistic arguments that you have to deal with. First, the fact that this demonstration was staged without a permit and you, who have observed the law for many years and as former Knesset speaker, must be aware of that. Second, the buildings you were protesting against were bought by Jews in a completely legal deal.
Burg: Regarding the legality or illegality of this demonstration, the way I understand the law, when people stand around and no speeches are made, it is a rally and people may assemble and rally all they want. Still, I would not want to debate this question because a normal, reasonable state should know that when such a burning issue is on the agenda, it cannot silence it with technicalities. This issue is too urgent, too troubling to be swept under the rug with formalistic arguments.
Barkai: Who do you think made the call and decided that the demonstration was illegal - the Israeli Police or, as Yosi Sarid wrote in Haaretz this morning, the Israel Beitenu police?
Burg: The police did. The police officers, whether they are simple cops or the police commissioner, are not my enemies. The person on the other side is actually the Israeli prime minister. I feel that two systems failed here. First, the legal system, the justice system. There are rules in Israel and the citizens have citizens' rights.
Barkai: Just a second. I still want you, Avrum Burg, to address the second argument too.
Burg: The Jewish property issue?
Barkai: That's right.
Burg: I will address it very briefly. There are open cases of Jewish property that was in Arab hands and Arab property that was in Jewish hands. When Jerusalem one-sidedly contains the return of Jewish property to Jewish hands, and having a normal justice system and courts, it would be impossible to reject Arab claims to their houses in Talbiya, Katamon, and Tel Aviv.
Barkai: Are you saying that, actually, the right-wing arguments actually uphold the [Palestinian] right of return?
Burg: Of course they do. With his flaccidity, escapism, and keeping away from the issue, Benjamin Netanyahu is actually absent from it, even though it is a burning issue from both the humanitarian and political perspectives. He dumped the concept of two states for two nations on our heads, but by promoting Jerusalem, Silwan, Sheikh Jarrah, and Shimon Hatzadik, he is actually promoting the Arab claims that we want our property where the Palestinians want to return. We cannot allow an anecdotal situation where a single house and a few settlers, or a judge who fails to see the big picture, or who is trapped because, when applied to East Jerusalem, the law is distorted, discriminating, and aggressive. I cannot accept a situation in which an incident that comes from below dictates the strategic policy of the State of Israel.
Barkai: Listen, you mentioned the fact that a court had handed out a ruling in this matter, which makes the remarks you are making a bit problematic. You were there with Yosi Sarid and Uri Avneri, veteran warriors and demonstrators who have always fought for the rule of law and for the independence of the courts, but only up to the point, only until court rulings conflict with your worldviews. Suddenly, you make different arguments.
Burg: My struggle is against the law - [I'd explain this] if we had time, which we don't - because this is the nature of a plan that introduces wrongs that the law allows in Jerusalem. In de jure terms, the very legislation would have shocked us and we would cry against such discrimination among us, but we will address the judicial system too. The judicial and law-enforcement systems are so selective. Jonathan House in Silwan will never be evacuated, but a house in Sheikh Jarrah was evacuated immediately, and its residents, who are now second-time refugees, live in a tent outside their home. When settlers move in and are not evacuated, it means that the law or its application is discriminatory. The law cannot be applied this way. This is wrongdoing.
Barkai: As one of the tribe elders - and forgive me for giving you this title - I would say that you are experiencing a second wind. I wish to address the cynical remarks that Yosi Sarid made in his Haaretz article this morning. He spoke about the absence of MKs, those who were supposed to pick up your struggle. He even mentioned names of MKs who are mainly involved in social struggles, which he cynically qualified, and are not involved in the Palestinians' struggle. What do you think about that absence?
Burg: Yosi Sarid is 100% right. His Haaretz article expressed what many people feel. All that was once the Israeli left, the peace camp, from Haim Oron down, the three Meretz MKs and the Labor leftover MKs who fail to stand up and show up there and in other places that the civil society has taken upon itself, are practically making themselves redundant. Presently, these parties represent none of us. If they returned to the streets, rejoined the struggle, stopped fearing of making a stand wherever it is needed, and start backing up the detainees, the people on the streets, my children, my family members who have been demonstrating there for many weeks, and all of us who go there and are not protected by immunity or anything else - then they would be parties that represent us. Otherwise, they have no meaning.
Barkai: Avraham Burg, thank you very much.
Burg: Shalom.

Follow Hagai El-Ad on Twitter: www.twitter.com/HagaiElAd


Zie: http://www.huffingtonpost.com/hagai-elad/former-knesset-speaker-av_b_441093.html

Sander van Walsum 7




Fragment uit Naar Een Normaal Joods Bestaan van de bekende joods Israelische auteur Abraham Jehoshua, wiens werk in vele talen is verschenen:

‘Diep in het wezen van onze identiteit ligt de eis dat wij anders, afwijkend, uniek en bijzonder zullen zijn; dat wij ons van alle andere volkeren moeten onderscheiden… Een volk dat ánders is, héél anders. De idee om ‘’als andere volkeren’’ te zijn, klinkt de Jood zonder meer negatief in de oren… En toch, ook al lijkt de wens om uitverkoren te zijn en verschillend van de medemens in het individuele vlak dwaas of zelfs krankzinnig, is het merkwaardig te zien hoe wij in het nationale vlak deze opvatting of roeping als bijna vanzelfsprekend accepteren. Ik schrik vaak wanneer ik orthodoxe joden, maar ook wel niet-gelovigen, hoor zeggen: “Wij mogen niet als andere volken zijn; als Israël een staat zou worden als alle andere, dan verliest hij zijn recht van bestaan.” Niets schijnt beledigender voor een Jood, en voor sommige Israëli’s, dan een volk te moeten zijn als alle andere… Is het principieel mogelijk anders te zijn, afgezien van de al bestaande verschillen tussen allerlei volken? Het is inderdaad mogelijk om anders te zijn, maar binnen relatieve grenzen – het verschil is nooit absoluut. En in dit relatieve verschil delen alle volken. En toch wordt aan het Joodse volk op ondubbelzinnige wijze de eis gesteld dat het verschillend, ánders zal zijn dan andere volken. Stapels interpretaties zijn al over dit onderwerp geschreven. Het Joodse volk zuchtte onder de last van deze innerlijke opdracht, die het niet kon vervullen binnen het raam van het normale soevereine bestaan in zijn land, eenvoudig omdat hij onuitvoerbaar was. De enige manier om deze opdracht uit te voeren, was in ballingschap te gaan. Zolang het volk zich in de gola bevindt, onderscheidt het zich inderdaad fundamenteel van de rest van de volken… De gola schept het verschil tussen ons en de andere volken. Aangezien we fundamenteel onmachtig zijn onszelf anders te maken, brengen we een ‘‘technische’’ scheiding aan, als we een dergelijke uitdrukking in deze context kunnen gebruiken. En deze technische afscheiding schept een essentie die, ook al bevalt ze ons niet en bezorgt ze ons geestelijk en lichamelijk leed, een neurotische oplossing biedt voor een onuitvoerbare opdracht. Zijn eenzame bestaan onder vreemde volken, ook al lijkt de Jood in ieder opzicht op het volk te midden waarvan hij leeft, al spreekt hij zijn taal en deelt hij zijn leven – dit bestaan en het Jood-zijn op zich onderscheiden hem, en geven hem het prettige en bevredigende gevoel ánders te zijn… Een uitverkoren volk, een voorbeeldige maatschappij – het zijn lege frasen.’


Tegenover mij verklaarde Jehoshua: ‘Dat ánders willen zijn dan alle andere volkeren is op de een of andere manier een noodzakelijke component van onze identiteit. We zijn zo gevormd, zo staat het in de Thora en in alle teksten die voor ons het belangrijkst zijn, die permanent aangehaald worden, die de codes van de joden vormen. Het feit dat men anders moet zijn dan alle andere volkeren is buitengewoon belangrijk voor alle joden, niet alleen de religieuzen. Natuurlijk wil ieder volk wel een beetje anders zijn, maar hier is sprake van een obsessie. En die obsessie is allesomvattend. De joden zijn ervan overtuigd dat als ze niet héél anders zouden zijn dan alle andere volkeren, zij hun identiteit zouden verliezen. En zoals ik geschreven heb is het anders-zijn een onmogelijke opdracht. Dat idee komt voort uit de Bijbel, al in Numeri staat: “Zie een volk dat alleen woont, en onder de natiën zich niet rekent.” Die opdracht is het logische gevolg van het feit dat het nationaal gevoel onder de joodse stammen in het begin zwak was. De Joden waren al een volk voordat ze een land bezaten, voordat ze een gemeenschappelijke taal hadden, voordat ze een nationale structuur hadden. Dus moesten ze zich op een andere manier onderscheiden van andere volkeren, die wél een grondgebied en een gemeenschappelijke taal en nationale instellingen bezaten. Als u het Oude Testament niet leest als een openbaring maar als een sociologisch verslag dan ontdekt u dat de Joden een Egyptische stam waren die zich van de rest onderscheidde niet door het hebben van een eigen taal en een eigen land, maar door exclusiviteit te claimen. Op die wijze werd een eigen identiteit gevormd. Het eerste van de tien geboden begint met: ‘‘Ik ben Jaweh uw God, die u uit Egypte heeft geleid, het slavenhuis.’’ Daar begint de scheiding, de gedachte een uitverkoren volk te zijn. Ik bedoel: hoe zou het volk zich op een andere manier hebben kunnen onderscheiden? Hoe zouden deze rondzwervende stammen zonder een gemeenschappelijke taal en zonder een eigen grondgebied een gemeenschappelijke identiteit hebben kunnen ontwikkelen? Alleen door de opdracht om anders te zijn dan alle andere volkeren konden ze een eigen gemeenschappelijke identiteit opbouwen. De vraag was destijds: hoe overtuig je een groep mensen zonder een gemeenschappelijke taal en een eigen land om alles achter te laten en 40 jaar lang door een woestijn op zoek te gaan naar een of ander beloofd land, als je hen er niet allereerst van overtuigt dat ze allemaal héél bijzonder zijn, volstrekt anders dan al die anderen. En hoe werden ze overtuigd? Door hun profeten, die van God hadden vernomen dat de joden een uitverkoren volk waren met een unieke missie. Een volk dat zelfs van de Allerhoogste het goddelijk recht had gekregen om andere volkeren te doden en te verdrijven uit een gebied dat door hun leiders ‘’het beloofde land” werd genoemd. Kortom, dat anders willen zijn, dat het bestaansrecht van de joden legitimeert, ligt diep verankerd in het joodse bewustzijn. Zelfs het wereldse zionisme gebruikte voortdurend de gedachte van het anders zijn door te stellen dat wij naar Palestina zijn gekomen om “het licht onder de naties” te worden, zoals in het Bijbelboek Jesaja staat en door Theodor Herzl bijna drie millennia later klakkeloos werd overgenomen. En nog steeds hoor je de meest doortrapte, de meest corrupte politici verklaren: Israël kan niet als andere naties zijn. Wij moeten anders zijn, beter zijn en ondertussen sturen ze wapens naar wrede dictators in Midden-Amerika en naar het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Het is een hypocrisie die desastreus is voor mijn land, want, zoals ik tien jaar geleden heb benadrukt, op die manier raken we volstrekt geïsoleerd en roepen we onheil over onszelf af. Wij zijn gewend geraakt om een beschuldigende vinger naar de wereld op te heffen en zijn daardoor niet vatbaar voor oprechte kritiek. Er is in Israël een toenemend gebrek aan realiteitszin: wij hebben altijd gelijk en de rest van de wereld heeft altijd ongelijk en niet anders. Wat er met ons gebeurt, zien we niet als een logisch gevolg van eigen handelen, maar als het resultaat van een blind joods noodlot. Wij zijn slechts het slachtoffer van een werkelijkheid die wij zelf niet maken. Zolang we blijven geloven dat we exclusief zijn, anders dan alle andere volkeren, een uniek slag mensen dat permanent in conflict met de wereld moet leven, heeft Israël geen toekomst. De gedachte dat wij anders zijn dan alle anderen, kenmerkend voor de joden in de diaspora, moet uit de ziel van de joods-Israëli’s. Hier heeft het een contraproductieve functie. Hier hoeven we niet anders te zijn dan de andere volkeren, als Israëli’s moeten we ons juist gedragen als andere volkeren, moeten we ons houden aan de internationale spelregels en aan het recht. Als Israëli’s zijn wij net als alle andere volkeren, hier kunnen we onszelf zijn, er is geen reden om anders te willen zijn, we zijn al anders, net zoals de Nederlander anders is dan de Belg, we hebben de golamentaliteit niet meer nodig om te zijn wie we zijn, het leidt alleen maar tot zware geestelijke uitputting, die we nu dan ook in Israël zien. Natuurlijk kan ik in mijn eentje zo’n diep verankerd concept niet veranderen. Ik kan wel proberen die opvatting te sublimeren, door er allereerst op te wijzen dat we alleen maar relatief anders kunnen zijn, niet absoluut. Ik kan erop wijzen dat we anders kunnen zijn in materieel opzicht, door een zorgzame samenleving op te bouwen. Niet door rond te bazuinen dat we zo uniek zijn, maar door fatsoenlijke dingen te cultiveren. Door, om een praktisch voorbeeld te geven, de condities waaronder heel veel Palestijnen in Israël gevangen zitten aanzienlijk te verbeteren. Door werkelijk naar vrede te streven; door een ander sociale zekerheidsstelsel op te bouwen, die mensen niet buitensluit; door een ander soort buitenlandse politiek, waarmee Israël zich nu eens positief zou onderscheiden. Probeer te werken aan concrete zaken, die je anders maken dan anderen. Doe iets vruchtbaars. Hou op met de gedachte: Ik ben anders, héél anders, die gedachte is uiteindelijk desastreus.’ Voor meer zie: De oneindige oorlog.


Ik citeer Jehoshua om duidelijk te maken hoe ook de filosemiet de jood blijft portretteren als 'de ander, die heel anders is dan alle anderen.' Daarom zien mensen als de Volkskrant-journalist Sander van Walsum Israel ook als een heel ander land dan alle andere landen, met heel andere mensen als alle andere mensen op aarde en concludeert hij dus onder de kop 'Liefde voor het beloofde land' het volgende: 'hoewel Israël het zijn vrienden sinsdien niet makkelijk heeft gemaakt, ben ik mijn positieve vooringenomenheid tegenover het land nooit helemáál kwijtgeraakt.' Het gevolg van deze stoornis in het ervaren van de werkelijkheid is beschreven door de gerespecterde joods Amerikaanse geleerde Richard Rubenstein toen hij stelde dat 'recalling Jewish virtues and contributions to humanity's spiritual treasury ... is inevitable in a time of reconciliation, but it may have about it more than a little fattening of the sacrificial lamb for another round of slaughter. In any event, philo-Semitism is as unrealistic and pernicious as anti-Semitism, for it destroys our most precious attribute, our simple humanity. Jews are not, nor are they obliged to be, paragons of virtue or models of holiness. To expect us to be more than other men, to pay us the unwanted and unasked-for complement that we are, is an unintended cruelty but a cruelty nonetheless.'


Rubenstein heeft gelijk, het 'filosemitisme is even onrealistisch en verderfelijk als het antisemitisme, want het vernietigt onze meest waardevolle eigenschap, onze aangeboren menselijkheid.' Maar juist die onvervreemdbare 'menselijkheid' kan de filosemiet niet erkennen. Voor hem spelen de jood en de Arabier alleen maar een rol, ze bevredigen de behoefte van de filosemiet om zichzelf een identiteit te vormen. De filosemiet ziet geen mens, nee, hij ziet een jood, of een Arabier, of wie dan ook die op een bepaald moment het slachtoffer kan zijn om zo zijn eigen schrikbarende leegte te camoufleren. De jood speelt in dit wereldbeeld een door de filosemiet aan hem toegeschreven rol waar die niet van mag afwijken, net zomin als de antisemiet het accepteert dat de jood een andere dan de hem toebedeelde rol speelt. Beiden, zowel de antisemiet als de filosemiet, werken met clichebeelden, die de eigen levensgevaarlijke sentimenten bevredigen, zoals ondermeer blijkt uit Sander van Walsum's beschrijving van zijn reactie op mensen die oog hadden voor het lijden van de Palestijnse bevolking en hij zich als jongere 'hevig stoorde aan het feit dat een kleine tegendemonstratie van PLO-sympathisanten niet uiteen werd geslagen.' Zelfs in 1993, zes jaar na het begin van de eerste intifada, na al het Israelisch militair geweld, werd zijn 'woede gewekt door Palestijnse kinderen die een Israëlische vlag verscheurden' en nu nog raakt hij 'de opvattingen uit de jaren waarin je het felst hebt geleefd nooit meer helemaal kwijt', en noemt deze journalist zichzelf een van de 'meest toegewijde vrienden' van Israel.


De Commerciele Massamedia 238


Het legitimiteitsprobleem van deze tijd is vrij simpel samen te vatten: het kapitalisme heeft door zijn eigen succes een onoverkomelijke hindernis geschapen. Doordat de derde wereld de laagste lonen heeft en dus de hoogste winsten mogelijk maken, heeft het neoliberalisme geen behoefte meer aan de westerse middenklasse. Het probleem is nu dit: wat te doen met alle overtolligen? Niet daar, waar de werknemers het goedkoopst zijn, maar hier. 'The threat of unemployment, always inside the homes of the poor, has spread to white-collar workers, professionals. A college education is no longer a guarantee against joblessness, and a system that cannot offer a future to the young coming out of school is in deep trouble. If it happens only to the children of the poor, the problem is managable; there are jails. If it happens to the children of the middle class, things may get out of hand.' Howard Zinn in A People's History of the United States.

Het is goed dit te houden wanneer u mijn collega's hoort beweren dat 'de crisis voorbij is'. Er is op dit moment sprake van 'jobless growth', dat wil zeggen, de grote concerns scheppen hier geen werk meer omdat ze daar in de derde wereld veel grotere winsten kunnen maken. Vandaar dat de speculanten op Wallstreet en de banken weer op volle toeren draaien. Let u vooral ook op hoe men de sociale wetgeving gaat uithollen met argumenten als dat het onbetaalbaar is geworden. Mijn collega's vertellen u het grotere plaatje er niet bij. Dat moet geheim blijven, daar worden ze voor betaald.

Irak 294



En geen enkel Nederlandse parlementslid durft te zeggen dat premier Balkenende onmiddellijk dient op te stappen. De NRC bericht:

'Balkenende hinderde werk AIVD'

Gepubliceerd: 30 januari 2010 09:23 | Gewijzigd: 30 januari 2010 09:24

Door onze redacteur Steven Derix

Premier Balkenende heeft in de aanloop van het Irak-oorlog het het werk van de de Nederlandse inlichtingendiensten ernstig gehinderd.

Die conclusie trekt hoogleraar en inlichtingenexpert Bob de Graaff op grond van het rapport van de commissie-Davids naar de Nederlandse besluitvorming rond Irak.

„De premier is zelf inlichtingenanalist gaan spelen”, zegt De Graaff. „Dat is een doodzonde bij inlichtingenwerk.”

Uit het rapport van de commissie-Davids blijkt dat de Britten en de Amerikanen rechtstreeks, zonder tussenkomst van de AIVD of de MIVD, geheime inlichtingen over Iraakse massavernietigingswapens doorspeelden aan een hoge ambtenaar van het ministerie van Algemene Zaken. Bij de Nederlandse diensten ontstond daarover grote irritatie. „Wij vonden dat ongehoord”, zei het toenmalige plaatsvervangend hoofd van de AIVD, Theo Bot, tegen de commissie-Davids. Bronnen rond de AIVD en de MIVD noemen de handelwijze van Algemene Zaken gevaarlijk. Volgens deze bronnen was er een groot risico dat de Nederlandse politiek op ongewenste wijze beïnvloed zo worden. De MIVD stelde naderhand vast dat de rapporten die Balkenend van de Britten ontvangen had, een stuk gekleurder waren dan de informatie die de dienst zelf van de Britten had gekregen.

De commissie-Davids, die twee geleden haar rapport publiceerde, stelde vast dat het kabinet zich voornamelijk heeft gebaseerd op Britse en Amerikaanse informatie. Nuanceringen en waarschuwingen van de eigen diensten werden genegeerd. Hoogleraar De Graaff heeft er geen goed woord voorover. „Je vraagt je af waarom we in dit land nog een Wet op de inlichtingen en veiligheidsdiensten hebben.”

Lees het hele artikel in NRC Handelsblad van zaterdag 30 januari of bekijk het via de digitale editie.


Zie: http://www.nrc.nl/binnenland/article2471952.ece/Balkenende_hinderde_werk_AIVD

Suiker

Is Eating Sugar Really That Bad for Us?

Americans eat 156 pounds of sugar per person per year. How did this happen and how concerned should we be?
January 27, 2010 |

Want to gross yourself out? Imagine eating eight teaspoons of sugar straight out of the bag. Yeek, right? That's how much sugar is in a can of Coke. A Grande Vanilla Starbucks Frappuccino has 11. A McDonald's Strawberry Triple Thick Shake has 27.
The American Heart Association's latest guidelines stipulate that a moderately active woman should eat no more than six teaspoons of sugar per day; her male counterpart no more than nine. Yet according to the AHA's latest statistics, the average American devours 22, and the average teenager devours 34.


Sugar is being blamed far and wide for the catastrophic rise in obesity, diabetes and cardiovascular disease -- not to mention acne and tooth decay. In his bestselling book Anticancer: A New Way of Life (Viking, 2009), Doctors Without Borders cofounder David Servan-Schreiber avows that refined sugars "directly fuel the growth of cancer." Killjoy. I gave up sweet drinks years ago, but I would live on ice cream if it wasn't so embarrassing.

It's a biblical-sounding question: Can something that tastes like heaven really be so bad? But this begs further questions: Good for whom? Bad for whom? Precisely how? Well, we know it's good for business. Soft drinks represent a $115 billion industry in this country. Candy represents a $32 billion industry. (Americans spend $2 billion on Halloween candy alone.) According to the Centers for Disease Control, the annual cost of treating obesity-related medical conditions topped $140 billion in 2008, having nearly doubled in the previous decade. Diabetes isn't simply a matter of insulin injections. Blindness and amputations, anyone?

Like any territory where our bodies and other people's profits intersect, sugar is a battlefield.

We enter that fray within hours of being born.

"When a brand-new baby is struggling to make sense of this scary world," says nutrition therapist Elyse Resch, coauthor of Intuitive Eating (St. Martin's, 2003), "the first thing it tastes is breast milk or formula." Both fluids are rich in lactose, a disaccharide containing glucose, which the human body requires for survival; it's our cells' chief energy source. "Tasting that sweetness," Resch says, "what's the baby going to think? 'Hey, every time I eat this, I'm going to get really calm and my tummy's going to feel better and I'll be happy.'"

But somewhere between the nipple and the artisanal chocolate, we transfer our affection from lactose to other sweet-tasting chemical compounds derived from other sources; mainly sugarcane, corn, beets and fruit. Although each of these sweeteners -- too often collectively called "sugar" or "sugars," which has traditionally landed sucrose, aka white sugar, with most of the bad rap -- possesses a different chemical makeup, all of them contain a certain percentage of glucose. When sugar enters the bloodstream during digestion, the pancreas releases insulin, a hormone that regulates the blood-sugar level by allowing cells throughout the body to absorb and use the glucose. Frequent deluges of glucose wreak havoc on blood-sugar levels. When an overwhelmed pancreas produces little or no insulin or the cells stop responding to whatever insulin is produced, glucose builds up in the bloodstream. That's what we call diabetes.

And because the refining process strips away all enzymes, vitamins, minerals, fiber and other nutrients, refined sweeteners comprise nothing but empty calories. The body can metabolize these sweeteners only by drawing upon its own micronutrient storehouses: in other words, by draining its reserves. This process hinders the body's ability to metabolize fatty acids; increased fatty-acid storage leads to obesity.

In which case, refined sugars aren't just not food. They're arguably antifood.

"A lot of things being sold as foods have low or zero nutritional value aside from calories," says Joel Kimmons, a nutritional epidemiologist with the CDC's Division of Nutrition, Physical Activity and Obesity. "From a health and culinary perspective, the foods that we feed our children, our families and ourselves need to have more than calories -- they should include a wide variety of vitamins, minerals, protein, phytonutrients and fiber. The problem with sugar and other refined foods is that they dilute the nutritional content of your diet overall. It becomes more difficult to meet your nutritional requirements within your calorie limits every time you add sugar."

Yet we add so much. Those 22 teaspoons a day -- which comprises all sweeteners put into foods during processing and preparation by the manufacturer and the consumer -- amount to 156 pounds per person per year, according to the USDA. This figure is "shocking," avows Anticancer author Servan-Schreiber, railing against what he calls "the sugar boom" and noting that in 1830, the average American ate only 11 pounds of sugar a year.

Right, but it's everywhere. (Every four grams of sugar, as listed on food labels, equals about one teaspoonful.) And it goes by so many names. Maltodextrin, rice syrup, dextrose, galactose -- to choose from two dozen. Especially ubiquitous, in a country whose government subsidizes corn production, is high-fructose corn syrup (HFCS), a lower-cost alternative to cane sugar that was first developed in the 1950s, entered the processed-food scene bigtime during the late 1970s, and now represents between 40 and 50 pounds of our annual 156.

Many food activists, including Michael Pollan, point damning fingers at the fact that the industrialized world's recent rise in obesity coincides with the mainstreaming of HFCS. For this, many blame HFCS's high fructose content: 55 percent as compared to white sugar's 50 percent. Several studies, such as one performed at the University of Texas in 2008, suggest that fructose metabolizes differently than glucose does and transforms into body fat much more rapidly than glucose does. Yet many, including a 2007 University of Maryland project, argue the opposite. "Based on the currently available evidence," reads the Maryland report, "the expert panel concluded that HFCS does not appear to contribute to overweight and obesity any differently than do other energy sources."

In any case, the corn industry has a powerful public-relations department that, based on past experience, will track me down and send me another stern-but-upbeat missive in 3, 2, 1 denouncing HFCS's bad press and insisting that, as cited on the industry's Web site, SweetSurprise.com, "High fructose corn syrup is simply a kind of corn sugar. It has the same number of calories as sugar and is handled similarly by the body."

The corn industry's basic line is that HFCS "is no worse than sucrose," aka white sugar, says the CDC's Joel Kimmons. "The error they're making is in saying, 'We're just as good as sucrose.' Sweeteners are a problem simply because they provide calories without the concomitant required nutrients. Some researchers suggest that problem with sugar is fructose," which has been blamed not just for weight gain but also for illness; one 2008 University of Florida study links fructose consumption with liver disease; a University of Cincinnati study that same year links it with kidney disease and hypertension. A study published last year by the Minneapolis-based nonprofit Institute for Agriculture and Trade Policy reported detectable levels of mercury in 17 out of 55 food products containing HFCS that had been purchased the previous year. Even what appears innocent probably isn't: While the body can easily handle the amount of fructose in a single piece of actual fruit, fruit juices -- even those without added sweeteners -- are a different story.

Kimmons says HFCS is probably not handled much differently by the body than sucrose, given the similarity between the molecular makeup of both sweeteners. "However, the functional properties of HFCS have led to its being in all sorts of foods into which traditionally we would never consider putting a sweetener. It's even in bread," Kimmons laments.

HFCS's texture allows it to be used in ways that sugar can't.

"In addition to providing sweetness," we read at SweetSurprise.com, HFCS "gives chewy breakfast bars their soft texture and also protects freshness. High fructose corn syrup keeps products fresh by maintaining consistent moisture."

A five-minute wander through my own kitchen reveals the presence of HFCS or just-plain-corn-syrup in seven different "savory" products, including Del Monte tomato sauce and a loaf of Old Country Round Top Wheat & Bran Bread.

Now I'm officially depressed.

Because I have a relationship with sugar. Sweetness means more to me than other flavors, for better or worse. Like most Americans, I was raised to cherish sugar, anticipate sugar and crave sugar as a reward, a prize, a balm for broken hearts and shattered self-esteem. At the exact same time, like most Americans, I was raised to fear sugar, loathe sugar and shun sugar as a poison, a fattener, an uglifier and thus ruiner of (especially female) lives. The first half of that equation has evolutionary roots. Forced to submit to four actual seasons, our rural ancestors instinctively gorged on fruit, honey and the "fat of the land" at harvest time, packing on enough pounds to carry them through nutritionally sparse winters. Those with the keenest appetite for sweets ate the most, thus gained the most, thus were likelier to survive and reproduce than their skinny sweet-shunning neighbors.

The second half of that equation -- sugar as the core of what some would call addictions -- "is what happens when we start to believe that an innate pleasure is forbidden," says Intuitive Eating author Elyse Resch. As infants, we learn to love lactose. "Then in childhood they soothe you by giving you lollipops. Families celebrate special times by going out for ice cream. Growing up, we learn that sugar soothes us and cheers us up, because it drives the serotonin in the brain. But then at a certain point you're told, 'No, you can't have it.' And the more you're told you can't have something, the more you want it."

This is what eating disorders look like. Liberation comes when we release the notion of can't-have-it, Resch says, and instead learn to read our cravings carefully. And even though we imagine that we'll want a whole box of Mystic Mints, she says that nine times out of 10 we really won't.

"I was the diet queen in my twenties," says Resch, who is now 64. "I binged. I ate those seven cookies in a row. I've been there, but I know that the obsession can go away, along with the worry and the desperation. We have such tremendous wisdom within us. If we listen, it will let us know what we want and why we want it, especially if we're not acting out of desperation and rebound and we're not trying to control ourselves. Your body knows that you're not going to feel well if you eat what you don't need. And if you're truly listening to your body, you're not going to want a lot of sugar. Maybe a little bit with a meal or after a meal, but that's okay, because I really don't think sugar is all that bad for you. I like sugar, and I have sweets throughout the day -- okay, not candy bars for breakfast," Resch says, but she highly recommends Trader Joe's Old-Fashioned Cinnamon Grahams.

"I work with a lot of people who describe themselves as not being able to control their cravings for sugar," says nutrition therapist Karen Scheuner, who helps clients with eating disorders at the My Weigh therapy center in Oakland, California. "It is clear that food marketers do a really good job of priming us to crave sugar in the sense that it is ubiquitous, easy to buy and relatively cheap. On one hand our culture tells us to eat it, and on the other, it tells us to feel guilty for having eaten the chocolate cake. ... Sugar is both widely abundant and forbidden," Scheuner says.

Given that I have suffered so much for sugar, and given that I work so hard to compartmentalize it, making the absolute most of it in highly regulated small amounts, exalting over the half-brownie or lone macaroon with the rigid-backed rapture of the former anorexic, given that my isolated rendezvous with sweetness dot my waking hours like shiny, tiny holidays, I need to know what is sweet and what is not and I resent sugar's intrusion into non-treat foods. Special K, indeed. For someone with my history, it amounts to a violation, a kind of assault.

Being force-fed fructose is offensive enough. But -- not to sound elitist or anything -- the monosaccharide fructose simply doesn't taste as good as the disaccharide white sugar and not nearly as good as more expensive and boutique sweeteners such as raw sugar, brown sugar, maple sugar, honey, agave nectar and yacón syrup. (Refined honey, by the way, has more calories than table sugar and about the same nutritional value, which is basically nil.)

Agave nectar in particular is gaining ground amid the storm of controversy surrounding sucrose and HFCS. Refined from the sap of the flower-stalk of a spiky succulent native to central Mexico and better known stateside as the century plant, agave is the current darling of health-conscious chefs such as Sharon Fernandes, co-owner of the Germantown, Tennessee-based Stonehouse 27 spice company. Fernandes decided to use agave in her home kitchen and then in her line of Indian cooking sauces "after I started reading food labels when my daughter was young. I realized that every single thing I'd been buying at the store had high-fructose corn syrup in it. Everything was corn, corn, corn and more corn. I had to offer the public something different, and I thought pure agave nectar was just beautiful." Its texture evokes liquid velvet. Its flavor is oddly light and neutral: sweetness spoken as Hello, there rather than a shout. Hailed as a godsend for diabetics because of its low glycemic index, agave is nonetheless higher in fructose than HFCS.

First admitting, then appreciating the differences in flavor is a key to reducing sugar consumption, says Mireille Guiliano, bestselling author of French Women Don't Get Fat: The Secret of Eating for Pleasure (Knopf, 2004).

"Learn to enjoy the first three bites. That's all you need. Eat slowly, savor. The bad sugar is in sodas, cakes, cookies -- all the stuff with HFCS. Read labels and don't buy anything with HFCS. It's poison," Guiliano tells me. "If you eat the bad stuff ... your body will go into a sugar crave that can last a few hours to a few days. So think before you eat, pay attention to how fast you eat and remember that once you start eating, your brain, not your stomach, will signal satiety. Twenty minutes is required for the stomach to feel full and since most people gulp down the sweets much faster, it wastes calories and makes you fat."

"On the other hand, don't fool yourself and believe you can do totally without sugar -- most people can't," she says. "If you like chocolate, try a little square at the end of a meal and have dessert once in a while." Echoing Intuitive Eating author Resch, Guiliano adds: "The important thing is to not consider sugar as a temptation or 'guilty pleasure,' as some would say -- though not a French woman. If you look at sweets that way, you'll crave them even more and give in easily. Find a balance and remember: If you have dessert tonight, then no pain au chocolat for breakfast tomorrow. It's doable with a little practice."

Guiliano recommends honey "because it's so sweet, as well as divinely flavorful, [so] you can use less -- in my case, about half the amount of processed sugar."

That's what all this advice from everyone except the soft-drink, fast-food, candy and corn industry boils down to: using less. In urging us to go from 22 teaspoons of sugar per day to six or nine, the American Heart Association is asking us to cut down on sugar by 70 percent. We can try. But manufacturers shouldn't make it so difficult, sneaking sugars into everything from salad dressing to breakfast cereal and using cheap, zero-nutrition sweeteners as virtual filler. We could refuse to buy those products, or those companies could be pressured in other ways. A tax on anything containing more than four grams of sugar per serving, anyone?

Het Joods Nationaal Fonds


Van harte welkom bij het Joods Nationaal Fonds. Onze stichting is opgericht in mei 1902 en rekent tot haar kerntaak het ontwikkelen en leefbaar maken van het land Israel ten behoeve van al zijn bewoners.
Dit doen wij middels het ontplooien van allerlei milieuactiviteiten waaronder het (her)bebossen van voorheen kaalgeslagen grond, het terugdringen van de woestijn door middel van ontginning en beplanting, alsmede ook het ontwikkelen van waterirrigatie- systemen en het bouwen van waterreservoirs door het hele land.

Er is al veel bereikt... Echter als men bedenkt dat Israel vandaag de dag nog steeds voor meer dan 50 procent uit woestijn bestaat, is het duidelijk dat er nog veel werk verricht zal moeten worden.

Op deze site informeren wij u graag over wat we reeds gerealiseerd hebben, de actuele projecten waar we ons op dit moment mee bezig houden en de uitdagingen die nog voor ons liggen. Volgt u het groene blad...


Zoals u ziet beslaat volgens de kaart van het Joods Nationaal Fonds Israel tevens de bezette en belegerde Palestijnse gebieden. Maar niet de bezette Golan Hoogvlakte, hoewel die in 1981 door Israel werd geannexeerd. Op die manier geeft het Joods Nationaal Fonds te kennen dat de bezette Palestijnse gebieden bij Israel horen, hetgeen in strijd is met het internationaal recht. Middels leugens probeert het JNF steun te verwerven voor de eigen discriminerende organisatie. Nu de werkelijkheid:

De bejaarde dr. Salman H. Abu Sitta, voormalig lid van de Palestijnse Nationale Raad werd op negenjarige leeftijd samen met zijn familie uit Beir al-Sabe’ verdreven, het huidige Beersheba. Hij eindigde zijn studie weg- en waterbouwkunde aan de Universiteit van Londen en is vooral bekend door zijn decennialange onderzoek naar de Palestijnse Nakba, de etnische zuivering van 1948, en het documenteren van de zionistische verwoesting van Palestijnse dorpen en cultuur in het huidige Israël. Dr. Abu Sitta is een alom gerespecteerd deskundige op dit gebied en heeft er uitgebreid over gepubliceerd. Hij verklaarde tegenover mij het volgende:

'Mijn atlas van Palestina met alle verwoeste Palestijnse plaatsen en heiligdommen is een antwoord op de politiek van Ben-Goerion en de zijnen. Onmiddellijk na de massale verdrijving riep hij 24 deskundigen op het gebied van het Oude Testament en de archeologie bijeen om elk zichtbaar spoor van het historische Palestina uit te wissen. Een officiële ‘‘Namen Commissie’’ kreeg de opdracht het land “Hebreeuws te maken”, Arabische namen moesten worden vervangen door Hebreeuwse. Het Joods Nationaal Fonds speelde daarbij een cruciale rol, omdat het de opdracht kreeg pijnboombossen aan te leggen op plaatsen waar Palestijnse dorpen hadden gestaan. Op die manier werden het puin en de fundamenten aan het oog onttrokken. Bovendien moesten er nieuwe verhalen over deze plaatsen komen die het bestaan van Palestijnse gemeenschappen ontkende. De Israëlische historicus Ilan Pappe beschrijft in The Ethnic Cleansing of Palestine hoe het JNF “op zijn officiële website trots verkondigt dat deze bossen en parken aangelegd werden op ‘schrale en woestijnachtige gebieden’ en dat ‘Israëls bossen en parken hier niet altijd waren. De eerste Joodse kolonisten in het land, aan het eind van de 19e eeuw, vonden een verlaten land zonder enige schaduw.’ Maar ‘op veel van de JNF-locaties duiken de bustans op – de fruittuinen die de Palestijnse boeren om hun boerderij aanlegden - als een van de vele wonderen die het JNF de avontuurlijke bezoeker in het vooruitzicht stelt. Deze duidelijk zichtbare overblijfselen van Palestijnse dorpen worden vermeld als intrinsiek onderdeel van de natuur en haar fantastische geheimen. Op een van de locaties worden zowaar de terrassen die u daar bijna overal kunt aantreffen beschreven als trotse creaties van het JNF. Sommige ervan werden in feite over de originele heen opnieuw aangelegd, en dateren van eeuwen vóór de zionistische machtsovername. Palestijnse bustans worden aldus toegeschreven aan de natuur en de geschiedenis van Palestina wordt teruggebracht tot een Bijbels en Talmoedisch verleden. Dat is ook het lot van een van de bekendste dorpen, Ein ez Zaytun.” Vermeldenswaard aan Ein ez Zaytun is dat het in mei 1948 etnisch gezuiverd werd, waarbij 37 jonge mannen, die gevangen waren genomen door soldaten van de linkse Palmach, standrechtelijk vermoord werden. De JNF vermeldt Ein ez Zaytun op deze manier: “Ein Zeitun is een van de meest aantrekkelijke locaties geworden binnen het recreatiepark, aangezien het grote picknicktafels en ruime parkeerplaatsen voor gehandicapten bezit. Het ligt op de plaats waar eens de nederzetting Ein Zeitun stond, waar Joden sinds het tijdperk van de middeleeuwen tot de 18e eeuw leefden. Er waren vier mislukte [Joodse] kolonisatiepogingen. De parkeerplaats heeft biologische toiletten en speelplaatsen. Naast de parkeerplaats staat een monument ter herdenking aan de soldaten die in de Zesdaagse Oorlog vielen.” Ilan Pappe wijst er op dat het Joods Nationaal Fonds hier “Op een fantasierijke manier geschiedenis en toeristische tips vermengt, waarbij de tekst de Israëlische collectieve herinnering uitwist aan de Palestijnse gemeenschap, die door Joodse troepen binnen een paar uur werd weggevaagd.” Dat het JNF bij deze misdaden was betrokken blijkt ook uit de dagboekaantekeningen van Ben-Goerion, waarin hij expliciet schrijft dat zijn etnisch zuiveringsbeleid “met steun van het Joods Nationaal Fonds” uitgevoerd moest worden. Ben-Goerion en zijn zionistische aanhang wilde niet alleen de Palestijnen verdrijven, maar ook elke herinnering aan hen uitwissen. Daarom heb ik tien jaar van mijn leven besteed aan het samenstellen van deze atlas. 1300 steden en dorpen zijn weer op de kaart gezet, zoals ze waren, 10.5000 karakteristieke objecten, zoals heiligdommen en civiele bouwwerken, zijn aan de vergetelheid onttrokken, 18.000 locaties hebben hun naam teruggekregen. Het meest ironische is misschien wel het feit dat alle Israëlische universiteiten een exemplaar hebben gekocht. De atlas is om de herinnering levend te houden, ook onder de inmiddels derdegeneratievluchtelingen, een atlas is de identiteitskaart van een land, het geboortebewijs. We hebben ook een gids gemaakt, The Return Journey, met daarin de locaties van alle al dan niet verwoeste dorpen, met hun gemeentegrenzen en al. We hebben ook uitgezocht welke gebieden van de staat zijn en welke van het Joods Nationaal Fonds, een particuliere instelling die 13 procent van het land bezit, 2500 vierkante kilometer grond die alleen aan Joden mag worden verpacht. We hebben dit bestudeerd omdat het JNF kantoren heeft in 50 landen waar ze zich voordoet als een liefdadigheidsinstelling, terwijl het dit niet is. Het Joods Nationaal Fonds is actief betrokken geweest bij oorlogsmisdaden in Palestina. Het heeft huizen in de gezuiverde Palestijnse dorpen laten vernietigen, het heeft de Haganah, het linkse zionistische leger, dorpen aangewezen om te ontruimen omdat dat paste in de plannen van het JNF voor dit gebied. Het Joods Nationaal Fonds bezit in strijd met het internationaal recht het land van 372 Palestijnse dorpen die in 1948 etnisch gezuiverd werden, de rechtmatige eigenaren vormen meer dan de helft van de officieel bij de Verenigde Naties geregistreerde Palestijnse vluchtelingen. Volgens de VN kent het JNF een lange geschiedenis van discriminatie tegen Palestijnse Israëli’s, en in strijd met de Vierde Geneefse Conventie breidt het fonds zijn activiteiten direct en indirect uit tot bezet gebied. Deze verwerpelijke politiek wordt mogelijk gemaakt door voor de belasting aftrekbare donaties uit landen waar dezelfde illegale praktijken bij wet verboden zijn. De VN-Commissie voor Economische, Sociale en Culturele Rechten stelt dat ondanks zijn discriminerende statuten het Joods Nationaal Fonds in Israël regeringsfuncties uitoefent en de VN stelt de legaliteit van deze praktijken nu ter discussie. In Schotland, Canada en Australië worden juridische procedures voorbereid tegen het JNF omdat het discriminerend en racistisch te werk gaat. Ik zeg dit met enige nadruk, aangezien het fonds in veel landen geregistreerd staat als een landelijke organisatie. Het is daarom gebonden aan de wetten van het land waar het ingeschreven staat. Het is van groot belang voor ons vluchtelingen dat het JNF juridisch ter verantwoording wordt geroepen. Discriminatie en racisme mogen dan wel bij wet geaccepteerd zijn in Israël, maar zijn niet toegestaan in democratische rechtstaten. Die verbieden niet alleen om op basis van religie te discrimineren, maar ook om land illegaal in bezit te nemen en om deel te nemen aan oorlogsmisdaden. Het spreekt voor zich dat de Palestijnen het zouden toejuichen als bijvoorbeeld Nederlandse burgers de Nederlandse afdeling van het Joods Nationaal Fonds voor de rechter brengt om het te dwingen zich aan het nationaal en internationaal recht te houden. In elk geval zal het de nodige publiciteit opleveren, die noodzakelijk is om mensen te informeren over het voortdurende onrecht.' De rest kunt u in mijn boek De oneindige oorlog lezen.


Mijn vraag nu: waarom mag het Joods Nationaal Fonds in Nederland met leugens geld werven voor een discriminerend systeem? En waarom begint hier niemand een proces tegen het JNF?


Coloured Onions 2


ColoredOpinions heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Het Filosemitisme" achtergelaten:

Ik weet niet waar ik moet beginnen, er worden hier zoveel zaken door elkaar gehaald, laat maar.

http://www.blogger.com/profile/17172030328954992750

Maar ziedaar, na een reactie van mij schreef 'gekleurde meningen'

ColoredOpinions zei

Er is geen verband tussen Kuyper's uitspraken en de activiteiten van Christenen voor Israël, bijvoorbeeld. Of als die er wel is, wordt de link in jouw artikel niet beargumenteerd.




stan zei

kijk eens aan, toch een begin. welnu, ziehier:

de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan wees me een paar maanden geleden op het volgende:

‘het moderne antisemitisme in Europa is het filosemitisme. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn.'


De Amerikaanse hoogleraar in de kerkgeschiedenis, dr. Franklin H. Littell, stelt het zo:

"For the professing Christian, of all the questions that arise out of the study of the Third Reich and the Holocaust the most terrible are these: What were the churches doing? How could such a monstrous crime be committed in the heart of Christendom by baptized Roman Catholics, Protestants, and Eastern Orthodox who were never rebuked, let alone excommunicated? Where were the Christians?"

Franklin H. Littell, "Foreword" in Bonifas, Prisoner 20-801: A French National in the Nazi Labor Camps, p. vii.

In zijn studie After Auschwitz waarschuwt de gerespecterde joods Amerikaanse geleerde Richard Rubenstein voor het feit dat 'recalling Jewish virtues and contributions to humanity's spiritual treasury ... is inevitable in a time of reconciliation, but it may have about it more than a little fattening of the sacrificial lamb for another round of slaughter. In any event, philo-Semitism is as unrealistic and pernicious as anti-Semitism, for it destroys our most precious attribute, our simple humanity. Jews are not, nor are they obliged to be, paragons of virtue or models of holiness. To expect us to be more than other men, to pay us the unwanted and unasked-for complement that we are, is an unintended cruelty but a cruelty nonetheless.'

En inderdaad, het 'filosemitisme is even onrealistisch en verderfelijk als het antisemitisme, want het vernietigt onze meest waardevolle eigenschap, onze aangeboren menselijkheid.' Maar juist die onvervreemdbare 'menselijkheid' kan de filosemiet niet erkennen. Voor hem spelen de jood en de Arabier alleen maar een rol, ze bevredigen de behoefte van de filosemiet om zichzelf een identiteit te vormen. De filosemiet ziet geen mens, nee, hij ziet een jood, of een Arabier, of wie dan ook die op een bepaald moment het slachtoffer kan zijn om zo zijn eigen schrikbarende leegte te camoufleren.

coloredopinions, 'Het doel van CFOIC-Hartland is om relaties tot stand te brengen tussen de Joodse dorpen in Judea en Samaria, vaak "Nederzettingen" genoemd, en christelijke kerken en personen overal in de wereld.' Judea en samaria liggen op de bezette westbank, waar de joodse nederzetingen illegaal zijn volgens het internationaal recht, een feit dat deze christelijke extremisten negeren door dat recht te schenden.

zoals ik schreef: 'De houding van de protestanten in Nederland ten opzichte van joden is altijd opmerkelijk gebleven.'


belangrijk om de wereld te kunnen zien voor wat die is, is de feiten te ontdekken, niet de gekleurde meningen. iedereen heeft wel een gekleurde mening, maar niet iedereen beschikt over de feiten. sterker nog, in nederland worden meningen belangrijker gevonden dan feiten. ik denk dat dit komt door ons schoolsysteem, waarbij assertiviteit en zogeheten zelfontplooiing hoger worden aangeslagen dan te luisteren naar mensen die feiten geven.

feiten dus, zoals deze:

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de SGP fout, en heulde mee met het nazi-antisemitisme, zoals onder andere blijkt uit 'de oproep aan de Vereniging van Gereformeerde Scholen (VGS), de scholen van de Gereformeerde Gemeenten, om Joodse kinderen bij de bezetter te melden. "Deze antisemitische maatregel werd zonder commentaar uitgevoerd.'''

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2009/11/de-sgp-en-het-filosemtisme.html

Maar ziedaar, na Auschwitz, kwamen de zondaren tot inkeer. Dat wil zeggen, het vooroorlogse antisemitisme kreeg (in de woorden van filmmaker Eyal Sivan) in het filosemitisme een nieuwe uitlaatklep. Ditmaal zijn de joden 'beminden om der vaderen wil' en wordt de SGP-haat nu op islamitische Arabieren geprojecteerd. Met andere woorden: de god van de christenen en joden is een problematische god die zich nu weer eens zo uitspreekt en dan weer volstrekt het tegenovergestelde beweert. het gevolg is dat we al tenminste 2000 jaar een christelijke geschiedenis kennen die een en al bloedvergieten is. daar zijn niet alleen de joden de dupe van geworden, maar ook de vele tientallen miljoenen indianen en afrikanen en aziaten die door de christenen werden en worden afgeslacht. mocht je nog vragen hebben of op en aanmerkingen dan verneem ik dat wel.

De Commerciele Massamedia 237

BOOK EVENT: The Death and Life of
American Journalism

Everyone agrees that a free society requires a free press. But a free press without the resources to compensate those who gather and analyze information, and to distribute that information widely and in an easily accessible form, is like a seed without water or sunlight. So how do we save journalism?

In their celebrated new book, The Death and Life of American Journalism (Nation Books), Nation writer John Nichols and Robert McChesney make the case for government action to save the media. In a special forum, Nichols and McChesney will debate the most hopeful remedies for the malaise of the media with David Carr of the New York Times andPamela Newkirk of the New York University Journalism School in a conversation moderated by GRIT-TV's Laura Flanders. Nationeditor Katrina vanden Heuvel will perform the introduction. The panel will be followed by a book-signing by Nichols and McChesney.

This free event takes place on Wednesday, February 3, at 7:00 at the New York Society for Ethical Culture in Manhattan. We hope you can make it. Please helped us spread the word. For those who can't be there, we'll be making the audio and video highlights available atTheNation.com and GRIT-TV will be broadcasting the proceedings as well.

The evening is co-sponsored by GRIT-TV, Free Press, Haymarket Press, the New York Society for Ethical Culture and The Nationmagazine.

vrijdag 29 januari 2010

Sander van Walsum 6






Sander van Walsum: “Voor heel veel historische ontwikkelingen kun je je afsluiten, maar niet voor de bezetting. Die raakte je in het dagelijks leven.”

En juist dat gegeven maakt het zo belangrijk dat men uit een mileu stamt dat datgene deed wat gedaan moest worden op het juiste en enige moment dat telde. Je kunt de oorlog nooit meer overdoen. Als je toen de zaak hebt verraden tegenover de ander en daarmee tegenover jezelf, dan zul je de rest van je leven daarmee moeten leven. Het leven kent een gruwelijke logica. En niet alleen jij moet ermee leven, maar ook je nazaten, die zullen vragen: 'wat deed u tijdens de oorlog?' Er is maar 1 periode in de geschiedenis van de meeste mensen waarop hij/zij geconfronteerd wordt met de vraag: pleeg ik verraad tegenover mijn normen en waarden of vecht ik voor de moraliteit? Veel mensen plegen verraad en zadelen daarmee zichzelf en hun nazaten op met een niet te stillen gewetenswroeging. Hun kinderen zullen hun hele leven lang proberen de geschiedenis te herschrijven of te herinterpreteren. Velen zullen vanuit een dezelfde lafheid niet in staat blijken om de werkelijkheid onder ogen te zien. Uit schuldgevoel zullen ze bijvoorbeeld de staat Israel beschermen, de staat, niet de mensen die er wonen, en zich hevig storen 'aan het feit dat een kleine tegendemonstratie van PLO-sympathisanten niet uiteen werd geslagen.' Van onverschillige, van conformist, van antisemiet zullen ze filosemiet worden, een houding die even consequentieloos is als het gedrag van hun ouders of grootouders, en wel omdat hun houding de ander niet helpt, alleen henzelf. Althans, zo hopen ze tot ze ontdekken dat ze gevangen zitten in een vicieuze cirkel waaruit ze niet kunnen ontsnappen. Op den duur beseffen ze dat hun filosmitisme even verwerpelijk is als de houding van hun voorgangers. “Voor heel veel historische ontwikkelingen kun je je afsluiten, maar niet voor de bezetting. Die raakte je in het dagelijks leven.” En daarna. Het is absoluut waar. En van doorslaggevend belang daarbij is wat de historicus Howard Zinn als volgt omschreef: 'The chief problem in historical honesty is not outright lyng. It is omission or de-emphasis of important data. The definition of important, of course, depends on one's values.' Kortom, juist datgene wat jij in het geval van Israel doet, een natie die de rol van pion speelt in jouw ingewikkeld psychologisch schaakspel met als gevolg dat je jouw 'vooringenomenheid tegenover het land nooit helemáál [bent] kwijtgeraakt.' En dat nu, journalist Sander van Walsum, is uiterst problematisch voor de slachtoffers van de Israelische politiek. Zij en niet jij betalen de prijs voor jouw verwarring. Want, vergeet niet, ook voor de Palestijnse bevolking geldt: “Voor heel veel historische ontwikkelingen kun je je afsluiten, maar niet voor de bezetting. Die raakte je in het dagelijks leven.” Het is tragisch dat je dat niet beseft.


http://www.nationaleboekenblog.nl/interviews/kroniekschrijver-met-een-relativerende-knipoog/