zaterdag 16 januari 2010

Juurd Eijsvoogel van de NRC 3

Onder de kop 'Het pijnlijke gebrek aan politieke oorlogservaring' stelt de NRC-redacteur Juurd Eijsvoogel in zijn column van gisteren onder andere het volgende: 'Maar hoe verwijtbaar is de onervarenheid van Balkenende, die in die woelige tijd opeens het op drift geraakte land moest regeren? Wij, de kiezers, dragen ook een deel van de verantwoordelijkheid – al worden we daar door de commissie-Davids niet op afgerekend...

Maar niet alleen een gebrek aan politieke en bestuurlijk ervaring brak Nederland op in de kwestie-Irak. Er was ook – overigens net als in de Amerikaanse politiek – een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring kan noemen: het besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan en hoe beperkt de mogelijkheden zijn om met militaire middelen politieke doelen te bereiken.

Het rapport van de commissie-Davids gaat daar niet over, maar laat en passant wel het gemak zien waarmee, in de politiek en in het publieke debat, over oorlog werd gesproken. Dat velen geen idee hadden waarover ze spraken bleek de afgelopen zeven jaar in Irak. De grote vraag blijft of we op dit punt hebben bijgeleerd.

Zie: http://weblogs.nrc.nl/eijsvoogel/2010/01/15/het-pijnlijke-gebrek-aan-politieke-oorlogservaring/


Aangezien Juurd Eijsvoogel, international relations correspondent at nrc handelsblad, het woord 'wij' en 'we' gebruikt, kan ik als journalist niet anders concluderen dan dat hij ook over en namens mij spreekt. Collega Eijsvoogel, je werpt het volgende op: 'De grote vraag blijft of we op dit punt hebben bijgeleerd.' Ik kan daar alleen maar op antwoorden dat wereldwijd een groot deel van het publiek nog voor het geweld losbrak zich tegen de illegale inval onder aanvoering van de VS uitsprak, en zeker ook ik, zoals niet alleen uit mijn artikelen destijds blijkt maar ook uit de betreffende VPRO radio-uitzendingen. In tegenstelling tot de NRC heb ik voorafgaand ook gezocht naar de ware motieven van deze agressieoorlog, en heb daarover gepubliceerd. Zeer veel gewone burgers hoeven niets bij te leren om de simpele reden dat niet zij in de Amerikaanse propaganda zijn getrapt, maar juist de zogeheten 'vrije' westerse pers, zoals ondermeer moge blijken uit de verontschuldigingen achteraf van de New York Times en Washington Post. Vreemd genoeg heeft de NRC nooit een mea culpa uitgesproken, en dat zou toch wel op zijn plaats zijn geweest. Het is juist jouw redactie die zichzelf na zeven jaar geweld de vraag moet stellen 'of we op dit punt hebben bijgeleerd.' Juurd, om jouw geheugen wat op te frissen, het hoofdredactionele commentaar van de NRC eindigde op 20 maart 2003, de dag dat de 'aanval' werd geopend, met de volgende visie:

AAN DE casus belli tegen Irak twijfelen we, maar niet aan oorlog als laatste middel. Het staat vast dat de Verenigde Naties al twaalf jaar tevergeefs proberen Irak te ontwapenen. Het regime in Bagdad heeft genocide gepleegd, onderdrukt de eigen bevolking en toonde met de aanval op Iran en met de inval in Koeweit aan dat het een gevaar is voor de stabiliteit in de regio. Het Iraakse volk heeft recht op eerbiediging van de mensenrechten en moet kunnen profiteren van de rijkdommen van het land. Niemand bestrijdt dat Irakezen vrij moeten zijn van fysieke dwang en geestelijke slavernij. Oorlog is een politiek laatste redmiddel dat ingezet mag worden om die doelen te bereiken als alle andere opties zijn uitgeput. Over de vraag of dat het geval was, verschilt deze krant van mening met de VS en het Verenigd Koninkrijk. Maar op de vraag van Bush - bent u voor ons of voor de terroristen - moet het antwoord zijn dat de Amerikanen en de Britten uiteindelijk voor de goede zaak strijden. Waar het nu om gaat is het humanitaire lot van het Iraakse volk, inperking van de schade en de politieke, sociale en economische wederopbouw van Irak als de strijd eenmaal voorbij is.

OP HET PROCES dat tot oorlog leidde, was veel aan te merken en dat is de afgelopen weken dan ook volop gebeurd. Het ware beter geweest als de VS vaart hadden gezet achter een twee-statenoplossing voor het Palestijns-Israëlische vraagstuk. Het ware beter geweest als Washington meer internationale steun had verworven voor het oorlogsdreigement als sluitstuk van het pokerspel met Bagdad. Het ware beter geweest als Parijs niet als stoorzender had gewerkt. Het ware beter geweest als er aan meer wapeninspecteurs meer tijd was gegund. Het ware beter geweest als president Bush een overtuigend bewijs had kunnen overleggen van actieve betrokkenheid van Irak bij Al-Qaeda. Maar zoals de zaken vandaag staan, is dat allemaal niet meer van groot belang. Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.

Juurd Eijsvoogel, je hebt gelijk wanneer je stelt dat 'er ook een groot gebrek [was] aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring kan noemen: het besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan en hoe beperkt de mogelijkheden zijn om met militaire middelen politieke doelen te bereiken.'

Ik zou daaraan willen toevoegen dat er eveneens een groot gebrek was bij de NRC aan intellectuele integriteit door te schrijven dat de 'steun' voor de volgens de VN illegale inval 'niet [kan] blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.'

En dat grote gebrek aan intellectuele integriteit blijkt ook uit het feit dat de NRC nooit zijn lezers excuses hiervoor heeft aangeboden en dat jij ook nu nog de NRC-houding probeert te verdoezelen door over 'we' te spreken. Er is geen 'we' Juurd, er is alleen 'ik, ik Juurd Eijsvoogel, international relations correspondent' van een dagblad dat zich afficheert als 'kwaliteitskrant', de 'slijpsteen voor de geest'. Het is dus niet alleen 'het pijnlijke gebrek aan politieke oorlogservaring' bij politici, maar ook het even 'pijnlijke gebrek aan' journalistieke integriteit bij journalisten als jij Juurd. Onder andere dat gebrek heeft geleid tot het feit dat er tot nu toe 1,3 miljoen Irakese burgers om het leven zijn gekomen, meer dan 2,5 miljoen Irakese burgers naar het buitenland zijn gevlucht, Irak is veranderd in etnisch gezuiverde regio's, en de chaos er totaal is.



7 opmerkingen:

Anoniem zei

Maar zoals de zaken vandaag staan, is dat allemaal niet meer van groot belang. Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.

Rare redenatie van Eijsvogel. Eerst noemt hij de punten om de oorlog te voorkomen, maar als de oorlog dan toch een feit is, moeten we meedoen en wordt alles opzij geschoven.

Waarom dan? In wiens belang? Misschien kan hij dat nog eens uitleggen. Waarom Nederland mee zou doen en b.v. Belgie niet?

anzi

Anoniem zei

En inderdaad is er geen sprake van 'we'. Niet de rottigheid afwentelen. We, gewone burgers die voor randdebielen gehouden worden, werden opgezadeld met jullie gekopieerde stukken, terwijl een normaal denkend mens wel beter wist en dan zitten we nog geeneens in de journalistiek,kan je nagaan.....

anzi

Anoniem zei

De mensenrechtenwinst van 1.3 miljoen doden in ruil voor million en billionwinsten voor hun moordenaars en afgezanten
Wij herinneren Halliburton nog, het marionettenregime weet van niets


Published on Thursday, January 14, 2010 by The New York Times
US Companies Join Race on Iraqi Oil Bonanza
by Timothy Williams

BAGHDAD - A wave of American companies have been arriving in Iraq in recent months to pursue what is expected to be a multibillion-dollar bonanza of projects to revive the country's stagnant petroleum industry, as Iraq seeks to establish itself as a rival to Saudi Arabia as the world's top oil producer.

Iraqi workers in an oil field in Amara. Many American companies are pursuing contracts worth billions of dollars to rebuild and expand Iraq's oil industry. (Essam al-Sudani/Agence France-Presse — Getty Images)Since the 2003 American-led invasion, nearly all of the biggest reconstruction projects in Iraq have been controlled by the United States. But many rebuilding contracts are expected to be awarded as soon as this month for drilling hundreds of new wells, repairing thousands of miles of pipeline and building several giant floating oil terminals in the Persian Gulf, and possibly a new port.
Lees verder New York Times

anzi

AdR zei

Waarom dan? In wiens belang? Misschien kan hij dat nog eens uitleggen. Waarom Nederland mee zou doen en b.v. Belgie niet?

Nou anzi, je geeft zelf het antwoord: wat is het Belgische equivalent van Koninklijke/Shell?

Anoniem zei

Ja, maar welk antwoord zou Eijsvoogel geven?

anzi

Anoniem zei

Over het ontbreken van Belgische christen democraten en.......

De Belgen zien het verband met het een en ander,Nederland ook maar dan vanuit een ander perspectief



België versus Nederland


De besluitvorming in de Irak-oorlog



Hugo D'Aes


Hoe kwamen de verschillende posities tot stand die de Belgische en Nederlandse regeringen innamen tegenover de dreigende oorlog in Irak? Dat was het onderwerp van een boeiend congres dat op 26 november plaats had in Brussel. Artsen voor Vrede en NVMP hadden Magda Aelvoet en Karel Koster uitgenodigd om een stukje recente geschiedenis toe te lichten
Lees verder: De besluitvorming in de Irak oorlog

anzi

Anoniem zei

Hoe zit dat nou, is alles fantasie en flauwekul w.b. militaire steun van Nederland?
Koninklijke Marine (Bedrijf
Lees De geheime missie van Irak

anzi