zondag 22 november 2009

Willem van Genugten en de Mensenrechten 38


Beste Willem van Genugten,

Hoe is het te verklaren dat een van de mensen van mijn 'lijst van geadresseerden' jou wel iets liet weten en mij nooit? Heeft dat te maken met onze inzicht of kennis, of juist gebrek daaraan? Ik denk in dit geval van niet, een hoogleraar internationaal recht die Madeleine Allbright 'geen verkeerde keuze' vond om zitting te nemen in de raad van toezicht van 'een van de belangrijkste opleidingen op het terrein van vrede, recht en internationale veiligheid' 'in Den Haag, kan niet bogen op voldoende kennis en inzicht. Immers Allbright is bij geinformeerde burgers vooral bekend vanwege haar uitspraak dat ze de moord op een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar wel 'de prijs waard' vond.

Bovendien blijkt opnieuw dat kennis en inzicht niet doorslaggevend zijn, nu jij minister Verhagen prijst voor zijn Israel-beleid, terwijl oud-premier Van Agt je er terecht op wijst dat 'Nederland niet alleen in de VN-Mensenrechtenraad tegen Goldstone [heeft] gestemd, maar vervolgens ook in de Algemene Vergadering van de VN (5 november). Daar liep ons land in het voetspoor van Amerika en Israël, samen met zes andere EU-lidstaten. Het is markant dat wij dus binnen de EU (27 staten) maar een kleine minderheid vormden. Van Genugten probeert dit goed te praten door te betogen dat eventuele vervolging van plegers van oorlogsmisdaden “het vredesproces wel degelijk zal belemmeren”. Hoe loos en voos dit politieke argument is ziet hij wel in. Hij voorziet immers de tegenwerping “dat de afgelopen zestien jaren sowieso weinig hebben opgeleverd en dat er dus niets valt te belemmeren”. De juistheid van die tegenwerping bestrijdt hij met geen enkel woord.' Zie: http://www.nrc.nl/opinie/article2418728.ece/Er_is_helemaal_geen_vredesproces

Met andere woorden: het feit dat de geadresseerde wel op jou en nooit op mij reageerde heeft niets te maken met kennis en inzicht. Integendeel. Het heeft alles te maken met het feit dat jij het politieke spel meespeelt en ik niet. Jij bent daardoor voor de macht acceptabel en ik niet. Jij bent beloond voor je houding, ik gemarginaliseerd. Zo werkt dat. De lof van mensen zoals jij heeft minister Verhagen nodig om zijn failliete beleid enige schijn van legitimiteit te geven. Daarentegen kan hij mijn kritiek missen als kiespijn. De macht heeft liever dat een hoogleraar een lovend stukje over een minister schrijft in een krant dan dat een journalist een heel boek schrijft waarin de politiek van de betrokken machthebbers tegen het daglicht wordt gehouden. Liever hapklare brokken in een opiniestukje dan een dik boek over de geschiedenis van een complex probleem. Vandaar dat jij een reactie krijgt van onze autoriteiten in politiek en journalistiek en ik niet. Ik klaag daar niet over, geenszins. Sterker nog, ik zou mijzelf niet in de ogen kunnen kijken als ik door politici werd gebruikt om een failliet beleid te verkopen. Uiteindelijk gaat het erom wat een mens belangrijk acht in het leven: status of oprechtheid. Ik heb voor het tweede gekozen, vandaar mijn openhartige kritiek op jouw houding ten aanzien van Israel, een houding die niet is gebaseerd op feitelijke argumenten, zoals ik je in 37 stukken heb proberen aan te tonen.

Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...