donderdag 15 januari 2009

Carl Stellweg van het AD 8


Beste Carl,
Je schrijft in je reactie aan mij dit: 'Maar ook de Palestijnse strijders hebben de Conventie van Genève geschonden door zich tussen burgers te verschuilen, ervoor te zorgen dat ze uiterlijk nauwelijks van burgers te onderscheiden waren en het kamp, zoals ze zelf trots erkenden, vol te stouwen met boobytraps, in dit geval een eufemisme voor tamelijk zware explosieven. Daarmee stelden ook zij burgers bloot aan dodelijk gevaar.'

Allereerst dit feit: de aanval op Jenin door de Israelische strijdkrachten was disproportioneel, zo heb ik zelf de eerste dag van de aanval kunnen constateren toen ik zag dat gevechtshelicopters met raketten op het dichtbevolkte vluchtelingenkamp vuurde en ik hoorde dat tanks dwars door gebouwen reden. Zoals ik al heb aangegeven leidde dit tot oorlogsmisdaden, het maakt daarbij niet uit dat jij die oorlogsmisdaden ‘beheerst en effectief’ noemt, wat uitmaakt is dat het recht in dergelijke gevallen spreekt van oorlogsmisdaden. En het recht is het enige dat ons beschermt tegen de willekeur en het geweld van de macht. Als je daar aan begint te tornen is het einde zoek, zoals we uit de geschiedenis weten.

Je schrijft dat de Palestijnen zelf oorlogsmisdaden pleegden door ‘het kamp, zoals ze zelf trots erkenden, vol te stouwen met boobytraps, in dit geval een eufemisme voor tamelijk zware explosieven.’
Laat ik je wat achtergronden geven, zoals die beschreven worden in het onderzoek Searching Jenin. Eyewitness Accounts of the Israeli Invasion. Daarin staat onder andere het volgende:

‘The camp had been raided twice in the month and a half preceding the April invasion. In these raids, civilians constituted a large portion of those killed. In the first days of April, when word spread that the Israeli army was closing in on the camp, it was only natural that those capable of defending their community would do so. Most of the resistence fighters were residents of the camp. However, a few lived in nearby towns and villages. The witnesses testifying in this book referred to the fighters with pride and admiration. They called them shebab, meaning roughly “our boys” in English. Some residents shared their food with the shebab, and others prayed for their safety. To many residents, the fighters were the only ones who protected the camp while the international community did nothing – even though the UN is legally responsible for the Jenin camp and the welfare of its residents. Several witnesses describe shebab members rescuing families from collapsing or burning homes. In one case, the fighters crawled through a broken window and led the entire family to safety as a bulldozer was demolishing their home.’

Al vele tientallen jaren zijn de Palestijnse burgers in de bezette en belegerde gebieden vogelvrij. Ze kunnen worden vervolgd, vermoord, gemarteld, terwijl zeer zeer zelden een joods-Israelische dader er voor wordt gestraft. Dit in tegenstelling tot een Palestijn die een Jood doodt, die wordt zwaar gestraft. Israel is ook geen democratische rechtstaat. Het is democratie voor Joden, maar niet voor Palestijnen. En ook is het geen rechtstaat aangezien de Palestijnen niet dezelfde rechten bezitten als de Joden in Israel. Hoe vogelvrij tevens Palestijnse kinderen zijn verklaard door de zionistische autoriteiten blijkt wel uit een onderzoek van de joods-Israelische journaliste Amira Hass van Haaretz, die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten vloeiend Arabisch spreekt en op de West Bank woont. Ze interviewde Israelische scherpschutters over welke bevelen ze krijgen. Een van hen zei: ‘Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,’ aldus de militair, die overigens bekende dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. ‘De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.’ Over het aantal Palestijnse doden zei hij: ‘Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.’ Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want ‘verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op’.

Deze Israëlische terreur wordt niet belicht in de Amerikaanse en Europese media, en zeker niet uitvoerig, er wordt ook niet bericht vanuit de context van een langdurige bezetting die door de wereldgemeenschap weliswaar officieel wordt veroordeeld, maar officieus wordt getolereerd en gesteund. De westerse commerciele massamedia doen het voorkomen alsof alleen de Palestijnen terreurdaden plegen, het Israëlische leger ‘treedt op’, reageert slechts nadat Palestijnen een ‘terreuraanslag’ hebben gepleegd. Aan die bewuste vertekening van de werkelijkheid werk jij vrijkwillig mee, Carl.

Deze terreur wordt al decennialang mogelijk gemaakt door de westerse militaire, politieke, economische en diplomatieke steun. Niemand beschermt de Palestijnen tegen de terreur van een schurkenstaat, want je kan niet volhouden dat ‘de Joodse staat’ die Palestijnse kinderen bewust vermoord zoals ik zelf gezien heb, geen schurkenstaat is.

Palestijnse oorlogsmisdaden schrijf je. Je weet dat de strijders in Jenin zich gewapend mochten verzetten van het internationaal recht. Het betrof hier een inval op Palestijns grondgebied. Als ik nu jouw redenering volg dan stel je in feite het volgende: de Nederlandse verzetsgroep die in 1944 een aanslag pleegde waardoor uiteindelijk 552 mannen uit Putten om het leven kwamen als gevolg van een nazi-wraakactie, dat die aanslag een oorlogsmisdaad is, niet van de Duitse bezetter maar van het Nederlands verzet. Wil je dat de strijders in Gaza-stad zich nu niet verdedigen tegen het Israelisch geweld?

Mijn vraag aan jou Carl is: wat wil je eigenlijk? Wil je dat de Palestijnen zich zonder verzet voorgoed laten onderdrukken, dat ze goedkeuren dat steeds meer van hun land gestolen wordt, dat hun vluchtelingen niet naar huis mogen, dat die vluchtelingen nooit gecompenseerd worden voor al hun verlies, dat de Palestijnen genoegen nemen met die paar Bantoestannen waarin het Palestijns gebied door Israel is opgedeeld? Wil je dat ze lijdzaam blijven toezien hoe ze worden geterroriseerd, hun dagelijkse leven een hel is? Wil je dat ze leren te accepteren dat hun leven minder waard is dan het leven van een Jood in Israel? Zo nee, wat wil je dan? Wat jij in je onwetendheid en onverschilligheid een ‘oorlogsmisdaad’ noemt, is in werkelijkheid een verzetsdaad. Verzet tegen een langdurige onderdrukking die consequentieloos wordt gesteund door het zogeheten vrije Westen. Wat wil je Carl? Waarom is het zo moeilijk om je te verplaatsen in de positie van iemand die onderdrukt wordt en verpletterd wordt door de macht? De rest van je reactie behandel ik een volgende keer.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Beste Stan,

Op ´Carl Stellweg 7´ heb ik al gereageerd, nu tref ik alweer Carl Stellweg 8 aan! Ik weet je toch maar te inspireren en je merkt, ook ik volg je met grote interesse. Goed, je laat niet af, dan doe ik dat ook niet.
De Palestijnse verzetsstrijders zijn in veel gevallen niet de helden waar jij en andere goedwillende, maar enigszins naieve journalisten hen kennelijk voor aanzien. Of de Isralische reactie in Jenin zo buitenproportioneel was, vraag ik me af, want vanuit Jenin werd een groot aantal zelfmoordaanslagen beraamd, dat zegt niet alleen Israel, dat is mij ook ter plaatse verzekerd, en met trots (´de shahid zijn onze F-16´s). Deze aanslagen hebben ook aan tientallen burgers het leven gekost.
Sorry, maar van de lofprijzingen van de plaatselijke bevolking aan het adres van de verzetsstrijders, neem ik met enige scepsis kennis. Het zal je niet onbekend zijn dat retoriek in dit deel van de wereld een belangrijke rol speelt - en kom nu niet weer met de beschuldiging van racisme.
Ik ken ook Palestijnen die mij gezegd hebben het bloed van die verzetsstrijders te kunnen drinken, zonder dat het Israelische collaborateurs konden worden genoemd. Overigens mocht ik dat in veel gevallen niet verder vertellen, zo bang waren ze voor hun verzetshelden. Jouw volkomen terechte sympathie voor de Palestijnse zaak - die ik, of je dat nu gelooft of niet, met je deel - betekent niet dat alle verzetsdaden van de Palestijnen nobel en gerechtvaardigd zijn. Palestijnen hebben er recht op gewapend verzet te plegen, herhaal ik maar weer, maar in het internationale recht waaruit jij zo uitvoerig citeert, zijn daar ook regels voor. Wat niet geoorloofd is, zijn aanvallen op burgers van de vijand, noch het willens en wetens op het spel zetten van de levens van de eigen burgers. En dat gebeurt, dat weet jij ook best, en ik zou je daar uit de eerste hand voorbeelden van kunnen geven, net als van moedwillige onwaarheden die door de Palestijnse media zijn verspreid. Dat laat onverlet, ik zeg het er maar weer veiligheidshalve bij, dat Israel met zijn bezettingspolitiek de hoofdverantwoordelijke is voor al het verschrikkelijks wat daar gebeurt.
Jij hoeft mij geen lesjes te leren over de omstandigheden waaronder de Palestijnen moeten leven, ik ben hiervan uitstekend op de hoogte en ik heb daarover redelijk uitvoerig geschreven, maar waarschijnlijk weet jij dat niet.
Een jaar of wat geleden trof ik op de weblog van Anja Meulenbelt een stukje van mij aan over Gaza en over het disproportionele geweld waartoe Israel inderdaad doorgaans zijn toevlucht neemt. Het sarcastische kopje op dat Weblog, luidde, als ik me goed herinner: ´AD wordt wakker.´
AD wordt wakker... wat een stupide geborneerdheid. Het betreffende stukje was misschien al wel het honderdste stukje dat ik onder eigen naam over de kwestie had geschreven. Ik ga nog niet zo lang mee als jij, Stan, maar als journalist volg ik het conflict vanaf halverwege de jaren negentig en ik heb het gebied meerdere malen bezocht, wat heet, ik ben in het Midden-Oosten geboren, dus ik verdien dit dedain niet. Ik heb niet alleen aangeklede nieuwsverhalen vanachter het bureau in Nederland over de kwestie geschreven, maar ook reportages, achtergronden, interviews, analyses en opniestukken. Maar dat terzijde.
Het interview van Amira Hass met de Israelische scherpschutter ken ik, het stamt volgens mij uit de begindagen van de Al-Aqsa intifada en ik heb er destijds in een van mijn verhalen uit geciteerd, zoals ik Amira Hass wel vaker heb geciteerd.
Je vraagt wat ik ´wil´- of ik vind dat de Palestijnen de onderdrukking waaraan zij bloot staan, maar lijdzaam moeten ondergaan. Natuurlijk vind ik dat niet. Maar wat belangrijk is, lijkt mij, dat is dat zij niet alleen naar de vijand kijken en naar wat hun allemaal wodt aangedaan, maar hun instellingen, sociaal en politiek, opbouwen. Dat hebben ze totnogtoe maar mondjesmaat gedaan. Dat is onder de gegeven omstandigheden ook erg moeilijk, maar ze kunnen het, want er zijn genoeg goed opgeleide Palestijnen, en het is ook van levensbelang. Het soort geweld waarvan ze zich tot op heden hebben bediend, is uitzichtloos, aangezien het Israel een voorwendsel verschaft terug te slaan, in plaats van naar zichzelf te kijken. Gedurende de eerste jaren van het Oslo-proces zijn er zeker ook pogingen gedaan die instellingen op te bouwen. Deze pogingen werden niet alleen door Israel gedwarsboomd, maar ook door Arafat en zijn maffia. Dat weet jij allemaal heel goed, Stan, en anders ben je een slechte journalist.
Wat de Palestijnen wel onder de knie hebben, is electorale democratie, en dat is al heel wat in de Arabische wereld, of ben ik nu weer een racist? De Palestijnen zullen echter ook, als elk volk, en electorale democratie of niet, hun slechte leiders van hun macht moeten beroven en daarvoor goede leiders in de plaats zetten, dat is hun verantwoordeijkheid tegenover zichzelf. Dat klinkt simpel, maar ik weet dat het niet simpel is. Het is alleen bittere noodzaak. En verder zijn de Palestijnen niet te benijden en zullen ze, vrees ik, nog voor lange tijd niet te benijden blijven.
Overigens ben ik niet tegen elke vorm van geweld. De eerste intifada was een goede zaak en heeft althans een deel van de publieke opinie in de wereld de ogen geopend. Maar daarop bedachten de Israeliers een meesterzet: ze haalden Arafat terug en promoveerden hem tot zetbaas, hij, de bewierookte Aboe Ammar, die onder veel Palestijnen ook niet zo geliefd was als ze deden voorkomen.
Ik weet niet of jij voor vandaag bent uitgeraasd, ik in ieder geval wel, ik moet even wat andere dingen doen. Ik zal je weblog de komende tijd echter met belangstelling blijven volgen en, wie weet, haal ik nog wat van je bronnen aan voor een van mijn toekomstige misdadige en racistische stukjes.
Een ferme poot van je collega,
Carl Stelweg

Anoniem zei

David met zijn steentjesslinger.

tegen Goliath..en zijn.....

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...