Er komt een moment in ieders leven dat hoop verandert in herinnering. Mannen hebben daar meer last van dan vrouwen. Vandaar ook dat ze eerder dood gaan. Hoop en verwachting worden herinnering en berusting. Maar in een cultuur waarin ouderdom als een kwaal wordt gezien en jongzijn als een deugd wordt die berusting steeds moeilijker en de herinnering steeds magerder. Vanochtend op weg naar de aula van de Universiteit van Amsterdam viel me opnieuw op hoe weinig bejaarden je op straat ziet. Misschien ligt het ook aan de hufterigheid die de publieke ruimte in Nederland is gaan beheersen. Toen ik over dit onderwerp met een oude bekende van me sprak, merkte die op: 'Nee, voor bejaarden moet je naar Antwerpen. Daar lopen ze nog op straat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten